Προς θεού, ΟΧΙ Σκαριόλο!

Εντάξει, είναι κατανοητό πως μετά τη φυγή Ομπράντοβιτς είναι αδύνατον να βρεθεί έστω και ένας Ευρωπαίος προπονητής που να πλησιάζει τα κατορθώματα του. Ο Σέρβος τεχνικός ήταν και παραμένει στην κορυφή της πυραμίδας και σίγουρα η σύγκριση οποιουδήποτε άλλου με τον πολυνίκη   Ζοτς μόνο ριγμένο θα τον έβγαζε. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως στον Παναθηναϊκό δίνεται το ελεύθερο να αποδεσμευτεί από το άγχος του να βρεθεί κάποιος αντάξιος- μιας και αυτό είναι πρακτικά αδύνατο- και να εμπιστευτεί τις τύχες της ομάδας στον πρώτο τυχόντα. Αντίθετα, απαίτηση όλων είναι να παραμείνει η ομάδα στην πρώτη γραμμή κρούσης επομένως και το όνομα που θα αναλάβει τον... θρόνο να είναι αντάξιο αυτής της απαίτησης.

Για τον λόγο αυτό τα σενάρια που έχουν ξεσπάσει από χθες το απόγευμα και αφορούν συζητήσεις του Παναθηναϊκού με τον Ιταλό coach Σέρτζιο Σκαριόλο μόνο προβληματισμό μπορούν να προκαλέσουν. Ναι μεν μπορεί να αποτελεί ένα από τα καλά ονόματα στο ευρωπαϊκό στερέωμα, ωστόσο, έχω την αίσθηση πως με την παρουσία του δεν πείθει πως μπορεί να αναλάβει την βαριά κληρονομιά που αφήνει ο Ζοτς. 

Όπως όλα δείχνουν, ο Παναθηναϊκός είναι μία ομάδα που θα χτιστεί σχεδόν από την αρχή. Η μαζική φυγή ορισμένων παικτών (Μάριτς, Λόγκαν, Σμιθ, Κυρίτσης, Τσαρτσαρής, Σάτο) σε συνδυασμό με τις πολύ πιθανές αποχωρήσεις των Σάρας, Μπατίστ και Νικ Καλάθη δημιουργούν την ανάγκη να βρεθεί ένας ''αρχιτέκτονας'' με διαπιστευτήρια πως μπορεί να αναλάβει το εξ αρχής χτίσιμο του ''εξάστερου''. Και ο Σκαριόλο δεν είναι αυτός που χρειάζονται οι πράσινοι. Δείτε πως (δεν) τα κατάφερε στην Αρμάνι. Ανέλαβε μία ομάδα με παικταράδες (μάνι-μάνι οι δικοί μας Φώτσης, Νίκολας, Μπουρούσης αποδεικνύουν του λόγου το αληθές) με όλα τα φόντα να την οδηγήσει τουλάχιστον ως το final 4. Αντίθετα, ποτέ δεν κατάφερε να βρει την κατάλληλη χημεία μεταξύ των παικτών του και οδήγησε την Αρμάνι Μιλάνο εκτός Euroleague από το top 16 και σε ταπεινωτικές ήττες στους τελικούς της ιταλικής λίγκας από τη Σιένα.

Φυσικά και δεν προσπαθώ να τον ακυρώσω ως προπονητή. Άλλωστε, δεν είναι και λίγα τα κατορθώματα του. Δύο Ευρωμπάσκετ με την εθνική Ισπανίας και εγχώρια πρωταθλήματα με Benetton Τρεβίζο και Μάλαγα σε Ιταλία και Ισπανία αντίστοιχα δεν τα λες και λίγο πράμα. Ωστόσο, ό,τι κατάφερνε το κατάφερνε με στρωμένες ομάδες και έτοιμους, έμπειρους παίκτες, που από μόνοι τους αρκούσαν για να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Όσες φορές χρειάστηκε να δημιουργήσει, όμως, εξ αρχής ένα σύνολο απέτυχε παταγωδώς...

Γιατί λοιπόν ο Παναθηναϊκός, σε αυτή την κρίσιμη καμπή της ιστορίας του να πάρει ένα τόσο μεγάλο ρίσκο και να εμπιστευτεί τις τύχες του σε έναν προπονητή που αποδεδειγμένα δεν διαθέτει το ειδικό βάρος για να διαχειριστεί μία τέτοια κατάσταση; Άλλωστε, δεν είναι και λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πως ο Ιταλός συχνά παρασύρεται από τις ''βεντέτες'' των αποδυτηρίων με αποτέλεσμα να χάνει τη μπάλα. Όχι, φίλοι μου. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει ανάγκη έναν τέτοιον προπονητή. Ελπίζω τα σενάρια να παραμείνουν απλά σενάρια και το ''τριφύλλι'' να μην αδικήσει τον εαυτό και την ιστορία του...

Υ.Γ.: Θα έχετε παρατηρήσει πως έχουμε αρκετό καιρό να μιλήσουμε για τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό. Οι εξελίξεις στο μπάσκετ λόγω της αποχώρησης Ομπράντοβιτς τρέχουν καθημερινά, ωστόσο, και σε αυτή τη φάση θα ήταν λίγο άκαιρο. Από την επόμενη εβδομάδα όμως θα αναφερθούμε και στα ζητήματα του ποδοσφαίρου, μιας και έχουμε και αρκετά να πούμε...