Πολλές φορές ένας τραυματισμός ίσως να στοιχίζει τα πάντα σε έναν αθλητή, ειδικά αν αυτός βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο. Υπάρχουν δυο ειδών αθλητές, αυτοί που ασχολούνται με ένα άθλημα ψυχρά, επειδή αυτό τους δίνει '' ψωμί '' και αυτοί που αγαπάνε την κάθε μέρα για προπόνηση και ενασχόληση για το αγαπημένο τους άθλημα. Σίγουρα οι τραυματισμοί είναι μέσα στο πρόγραμμα, όμως κανείς αθλητής είτε ανήκει στην πρώτη θεωρία είτε ανήκει στη δεύτερη δεν πρέπει να ξεχνά, οτι ο αθλητισμός είναι τα πάντα για τη ζωή τους.
Έχουν ακουστεί πολλές περιπτώσεις γνωστών αθλητών, οι οποίοι όπως αποκάλυψαν δεν κατάφεραν ποτέ ψυχολογικά να θεραπευτούν από το φόβο για πιθανό επανατραυματισμό τους. Είναι πολύ δύσκολο το κομμάτι της αποθεραπείας και δεν εννοώ την σωματική αλλά την ψυχολογική. Όταν χαθεί η όρεξη για προπόνηση, τότε αυτόματα χάνεται και το ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο άθλημα και την καθημερινή ενασχόληση μαζί του. Ακόμα υπάρχουν περιπτώσεις ποδοσφαιριστών, κυρίως, οι οποίοι από την κορυφή έφτασαν στον πάτο, δίχως ποτέ τους να μπορέσουν να σηκωθούν στα πόδια τους και να συνεχίσουν με την ίδια όρεξη και το ίδιο πάθος. Άλλοι πάλι απλά συνέχισαν σε χαμηλότερες κατηγορίες συνθλίβοντας τα όποια όνειρα είχανε για ένα λαμπρό μέλλον στον θαυμαστό αυτό χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.
Η προσωπική μου άποψη επάνω στο συγκεκριμένο θέμα είναι, ότι ένας τραυματισμός δεν φέρνει αυτόματα το τέλος του κόσμου. Σίγουρα χάνεις πολλά κυρίως σε θέματα υγείας, όμως ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις το ''come back'' και να επιστρέψεις δυνατότερος με περισσότερη όρεξη και ενέργεια για δουλειά. Στον πάτο δεν είναι ωραίο να μένεις ειδικά αν δεν το αξίζεις, γι' αυτό σήκω επάνω σφίξε τα δόντια, μόχθησε και σιγά σιγά με σταθερά βήματα ανέβα και πάλι εκεί που αξίζεις να είσαι. Ο αθλητισμός είναι υγεία και σίγουρα μέσα απ' αυτόν παίρνεις και δίνεις πάρα πολλά και αν αναρωτιέσαι αν αξίζει. Σου απαντάω πως ΝΑΙ αξίζει, επομένως ''ψηλά το κεφάλι''.
Υ. Γ . : Ποτέ μην υποκύπτεις σε καμία δυσκολία, απλά πάλεψε την. Ναι υπάρχει αδικία στο χώρο όμως δεν έχει και εναλλακτική....γι' αυτό τρέλανε τους.
Έχουν ακουστεί πολλές περιπτώσεις γνωστών αθλητών, οι οποίοι όπως αποκάλυψαν δεν κατάφεραν ποτέ ψυχολογικά να θεραπευτούν από το φόβο για πιθανό επανατραυματισμό τους. Είναι πολύ δύσκολο το κομμάτι της αποθεραπείας και δεν εννοώ την σωματική αλλά την ψυχολογική. Όταν χαθεί η όρεξη για προπόνηση, τότε αυτόματα χάνεται και το ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο άθλημα και την καθημερινή ενασχόληση μαζί του. Ακόμα υπάρχουν περιπτώσεις ποδοσφαιριστών, κυρίως, οι οποίοι από την κορυφή έφτασαν στον πάτο, δίχως ποτέ τους να μπορέσουν να σηκωθούν στα πόδια τους και να συνεχίσουν με την ίδια όρεξη και το ίδιο πάθος. Άλλοι πάλι απλά συνέχισαν σε χαμηλότερες κατηγορίες συνθλίβοντας τα όποια όνειρα είχανε για ένα λαμπρό μέλλον στον θαυμαστό αυτό χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.
Η προσωπική μου άποψη επάνω στο συγκεκριμένο θέμα είναι, ότι ένας τραυματισμός δεν φέρνει αυτόματα το τέλος του κόσμου. Σίγουρα χάνεις πολλά κυρίως σε θέματα υγείας, όμως ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις το ''come back'' και να επιστρέψεις δυνατότερος με περισσότερη όρεξη και ενέργεια για δουλειά. Στον πάτο δεν είναι ωραίο να μένεις ειδικά αν δεν το αξίζεις, γι' αυτό σήκω επάνω σφίξε τα δόντια, μόχθησε και σιγά σιγά με σταθερά βήματα ανέβα και πάλι εκεί που αξίζεις να είσαι. Ο αθλητισμός είναι υγεία και σίγουρα μέσα απ' αυτόν παίρνεις και δίνεις πάρα πολλά και αν αναρωτιέσαι αν αξίζει. Σου απαντάω πως ΝΑΙ αξίζει, επομένως ''ψηλά το κεφάλι''.
Υ. Γ . : Ποτέ μην υποκύπτεις σε καμία δυσκολία, απλά πάλεψε την. Ναι υπάρχει αδικία στο χώρο όμως δεν έχει και εναλλακτική....γι' αυτό τρέλανε τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.