Αργύρη, πάρ' το αλλιώς...

Με την ολοκλήρωση της μεταγραφής του Μπανκς και τη διαφαινόμενη απόκτηση του Ρασουάλ Μπάτλερ ο Παναθηναϊκός θα επιχειρήσει να βρει το αντίδοτο που θα τον επαναφέρει στο διάβα των επιτυχιών, αφήνοντας κατά μέρους την αγωνιστική κρίση στην οποία φαίνεται να έχει εισέλθει. Οι 2 πολύπειροι Αμερικανοί αποτελούν κατά τα φαινόμενα τις επιλογές του Αργύρη Πεδουλάκη για την αντικατάσταση των Κίτσεν και Άρμστρονγκ αντίστοιχα, που ως τώρα έχουν προσφέρει αισθητά λιγότερα των αναμενομένων.

Παρόλα αυτά, η παρατήρηση αυτή δεν είναι και η μόνη που προκύπτει από τις παραπάνω εξελίξεις. Και εξηγούμαι: επί ''βασιλείας'' Ζοτς ο Παναθηναϊκός συνήθιζε να ''ψωνίζει'' από τις ευρωπαϊκές αγορές, στις οποίες ο ''άρχοντας των δαχτυλιδιών'' έδειχνε διαχρονικά θαυμαστή εμπιστοσύνη. Η ελληνική αγορά αποτελούσε πάντα βασικό τροφοδότη των πρασίνων, που πάντα ενδιαφέρονταν για ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί, ενώ σε αμέσως επόμενο χρόνο έρχονταν οι λύσεις από τη πάλαι ποτέ ενωμένη Γιουγκοσλαβία και τις χώρες της Βαλτικής. Η αμερικανική αγορά αποτελούσε πάντοτε την έσχατη λύση, με μόλις δύο περιπτώσεις παικτών να στεριώνουν στο ρόστερ των 6 φορές πρωταθλητών Ευρώπης. Φυσικά και αναφέρομαι στους Μάικ Μπατίστ και Ντρου Νίκολας, που αγαπήθηκαν όσο λίγοι από το πράσινο κοινό. Όλοι οι υπόλοιποι απλά πέρασαν και δεν ακούμπησαν...

Με την έλευση του Αργύρη Πεδουλάκη στον πάγκο φαίνεται πως η κατάσταση αυτή έχει αντιστραφεί. Η αμερικανική αγορά βρίσκεται-και θα βρίσκεται- σε πρώτο πλάνο, ισχυρισμός που επιβεβαιώνεται από το γεγονός πως ήδη 4 Αμερικανοί-αφήνω κατά μέρους τον ''Ευρωπαίο'' Πάνκο- αναμένεται να περάσουν εφέτος από το έμψυχο δυναμικό του ''τριφυλλιού''. Η μεταστροφή αυτή καταδεικνύει με τον πλέον εμφατικό τρόπο την διαφορά στη φιλοσοφία των δύο προπονητών. Ο Ζοτς δεν εμπιστευόταν τους Αμερικανούς, δεν το έκρυβε δημοσίως και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων η τακτική αυτή τον δικαίωσε. Άλλωστε, η πεποίθηση πως ''προτιμώ τους καλύτερους Ευρωπαίους από τους μέτριους ΝΒΑers'' ήταν και αυτή που μετέτρεψε τον Παναθηναϊκό σε αυτοκράτορα και τον ίδιο σε σύγχρονο Μήδα.

Από την άλλη, ο ''Άρτζυ'' δεν δίστασε από νωρίς να επιβεβαιώσει πως αντιλαμβάνεται αλλιώς τα πράγματα όσον αφορά τον τομέα ενίσχυση. Ωστόσο, η ειδοποιός διαφορά των δύο αυτών αντίρροπων ''τάσεων'' δεν είναι τόσο η προέλευση των εκάστοτε ξένων όσο η αποτελεσματικότητα των κινήσεων. Και η αλήθεια είναι πως το πρώτο δείγμα γραφής του Παναθηναϊκού των Αμερικανών δεν είναι και το πλέον ενθαρρυντικό. 

Φυσικά και δεν θέλω να δίνεται η εντύπωση ενός αβίαστου και πρόωρου συμπεράσματος. Η επιμονή, ωστόσο, του κόουτς των πρασίνων σε λύσεις από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, όταν ως δεδικασμένο υπάρχει η άκρως επιτυχημένη φιλοευρωπαϊκή συνταγή Ζοτς, νομίζω πως φυσιολογικά προκαλεί τον προβληματισμό για τον νεό Παναθηναϊκό που βρίσκεται στα σκαριά...