Μικροί παίκτες σε μια μεγάλη ομάδα...

Κάποτε θεωρείτο πως μία ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό- ανεξάρτητα από την αγωνιστική του κατάσταση- παιχνίδια σαν το χθεσινό κόντρα στον Άρη τα κέρδιζε ακόμα και αν κατέβαινε μοναχά με τις φανέλες. Αναμφίβολα, το ειδικό βάρος της πράσινης φανέλας με το τριφύλλι στο στήθος, καθώς και η στόφα που η ιστορία και οι μορφές της ομάδας έχουν προσδώσει στην ιδιοσυγκρασία της, ήταν κάποτε στοιχεία επαρκή προκειμένου να φοβίσουν κάθε αντίπαλο, τουλάχιστον εντός συνόρων. Ωστόσο, ο Παναθηναϊκός των τελευταίων ετών, και δη ο φετινός, που σουλατσάρει κάπου μεταξύ ζώνης υποβιβασμού και playoffs, έχει απολέσει αυτό το τεράστιο πλεονέκτημα...

Ακόμη και σε καιρούς παλαιότερων κρίσεων- η κρίση είναι μια λέξη συνώνυμο του Παναθηναϊκού- οι αντίπαλοι έμπαιναν στο γήπεδο περιμένοντας τους πράσινους στα καρέ τους, με τη νοοτροπία του ηττημένου ποτισμένη στον τρόπο παιχνιδιού τους. Νοοτροπία που το άκουσμα και μόνο του ονόματος της ομάδας φυσικά  αρκούσε για να γεννήσει στους αντιπάλους, ακόμα και όταν οι παίκτες δεν μπορούσαν να αλλάξουν τρίτη μπαλιά. Αμέτρητα, άλλωστε, τα παιχνίδια που θυμάμαι τον Παναθηναϊκό να επικρατεί στο ρελαντί των αντιπάλων του, σπάζοντας παράλληλα τα νεύρα των οπαδών του για τη μπάλα που έπαιζε. Ωστόσο, όπως προαναφέρθηκε, το μοτίβο αυτό έχει ανατραπεί. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι πλέον η ομάδα που φοβίζει, που τρομάζει, που αναγκάζει τον αντίπαλο σε ήττα πριν καν οι ομάδες εξέλθουν από τα αποδυτήρια. Το ερώτημα είναι το εξής: γιατί μέσα σε λιγότερο από 2 χρόνια το ''τριφύλλι'' έχει χάσει αυτό το μεγάλο αβάντζο. 

Μπορεί δεξιά και αριστερά, σε εφημερίδες, σε ραδιόφωνα, στο διαδίκτυο, να ακούω καθημερινά αναλύσεις επί αναλύσεων που να προσεγγίζουν το ερώτημα αυτό. Για μένα, τουλάχιστον, τα πράγματα είναι απλά. Ο πάλαι ποτέ κραταιός Παναθηναϊκός, ακόμα και εποχές αγωνιστικής κρίσης, κακής μπάλας και μουρμούρας στην εξέδρα, διέθετε στις τάξεις του ποδοσφαιριστές που διέθεταν την ποιότητα αλλά κυρίως την προσωπικότητα προκειμένου να διαχειριστούν τέτοιες καταστάσεις. Ήταν οι παίκτες που με το κύρος, τον αέρα και την επιβολή τους δεν άφηναν περιθώρια για δεύτερες σκέψεις στους αντιπάλους και που διαχρονικά συνείσφεραν ως προς τη δημιουργία της στόφας μεγάλης ομάδας στον Παναθηναϊκό.

Πράγματι, αν εξετάσει κανείς διαχρονικά το θέμα θα διαπιστώσει πως ακόμα και σε περιόδους που η ομάδα δεν σάρωνε τους τίτλους ΠΟΤΕ δεν περιέπεσε στην παρούσα κατάντια διότι ακριβώς διέθετε τους παίκτες που περιγράφω παραπάνω. Δομάζο, Φυλακούρη, Ελευθεράκη, Αντωνιάδη στα '60s και '70s, Σαραβάκο, Ζάετς, Ρότσα και Δημόπουλο στα '80s, Βαζέχα, Αποστολάκη, Δώνη και Μπορέλι στα '90s. Ακόμα και πιο πρόσφατα, παίκτες όπως Μπασινάς, Καραγκούνης, Σισέ, Λέτο καθώς και πολλοί άλλοι που σίγουρα ξεχνώ δεν υπάρχουν την ώρα που μιλάμε στην ομάδα και τα αποτελέσματα  είναι γνωστά.

Είναι επομένως προφανές πως με βασική γενεσιουργό αιτία του προβλήματος την διοικητική αστάθεια και οικονομική ένδεια της ομάδας, ο σύλλογος έρχεται αντιμέτωπος με ένα πρωτόγνωρο πρόβλημα: την έλλειψη μεγάλων προσωπικοτήτων στις τάξεις του. Για μένα η ρίζα του προβλήματος είναι αυτή και για τον λόγο αυτό η κριτική που γίνεται στην ομάδα πρέπει πάντοτε να λαμβάνει υπόψη της την συγκεκριμένη πραγματικότητα. Στο φινάλε, δεν φταίνε οι Τοτσέ, Ζέκα και Καζιγιάμα που τους είπαν ''ελάτε και παίξτε μπάλα στον Παναθηναϊκό''. Φταίνε αυτοί που τους έφεραν, και πολύ περισσότερο εκείνοι που τους ανάγκασαν μέσω παλαιότερων επιλογών να φέρνουν τέτοιους παίκτες στην ομάδα.

Ο Παναθηναϊκός σαφώς και δεν παύει να είναι μεγάλη ομάδα. Ακόμα και οι μεγάλες ομάδες- έστω και σε ένα πρωτάθλημα σαν το ελληνικό που η έλλειψη ανταγωνισμού είναι δεδομένη- δικαιούνται να περνούν τις ''φάσεις'' τους. Είναι άλλωστε δείγμα υγείας, μια στο τόσο, να μπορεί και το μικρό ''ψάρι'' να τσιμπήσει λίγο από το μεγάλο. Το θέμα όμως για τον Παναθηναϊκό είναι πως η πραγματικότητα αυτή δεν οφείλεται μόνο στο πλήρωμα του χρόνου ή την έλλειψη σχεδίου και σωστών επιλογών. Οφείλεται πολύ περισσότερο στην σμίκρυνση των οικονομικών δεδομένων της ομάδας που έχει συγκεντρώσει στο σύλλογο αθλητές που αδυνατούν να ανταπεξέλθουν. Αθλητές ''λίγοι'' για τα δεδομένα του συλλόγου, μικροί για το μεγαλείο του Παναθηναϊκού...