Η εμμονή στα τρίποντα ''σκότωσε'' τον Παναθηναϊκό...

Ο Παναθηναϊκός έπεσε μαχόμενος στη Βαρκελώνη και παρά τη διαφορά των 11 πόντων η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη αξίζει το χειροκρότημα των φιλάθλων του για την συνολική προσπάθεια, τις 2 νίκες και την ''επική'' ανατροπή που επιχειρήθηκε στο σημερινό παιχνίδι. Ανατροπή που δυστυχώς δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, καθότι στο κρίσιμο σημείο της 3ης περιόδου που η πράσινη άμυνα θύμισε και πάλι ''φυλακή'', η εμμονή στο- και σήμερα ασύμφορο- μακρινό σουτ καταδίκασε τον Παναθηναϊκό.

Δεν ήταν, λοιπόν, τα 3 γρήγορα φάουλ του Διαμαντίδη που ''δέσμευσαν'' τον Παναθηναϊκό, ούτε η διαιτησία, που στην παρούσα φάση φαντάζει ως η φθηνή δικαιολογία. Ο Παναθηναϊκός δεσμεύθηκε από την επιλογή του προπονητή του να κυνηγήσει την ανατροπή βασιζόμενος στο μακρινό σουτ, που εξ αρχής φαινόταν πως ούτε σήμερα θα αποτελούσε το δυνατό χαρτί των κυπελλούχων Ελλάδος. Το 1/16 τρίποντα αποδεικνύει του λόγου το αληθές, ενώ χαρακτηριστικό είναι πως περίπου τα μισά από τα άστοχα σουτ των πρασίνων ήταν ελεύθερα. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να είσαι και ειδικός για να αντιληφθείς πως ο Αργύρης Πεδουλάκης επέμεινε πολύ σε μία ''λύση'', που από την Αθήνα ακόμα ήταν εμφανές πως δεν έλυνε την εξίσωση απέναντι στην καταλανική άμυνα. Πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που βλέποντας συνεχώς το αρνητικό ποσοστό στο μακρινό σουτ να αυξάνεται ο έμπειρος κόουτς δεν αποφάσισε την έγκαιρη αλλαγή της επιθετικής φιλοσοφίας των πρασίνων. ΜΕΓΑ λάθος κατά την εκτίμηση μου. Και εξηγούμαι:

Ο Παναθηναϊκός μπαίνει στην 3η περίοδο στο -11 και με δεδομένο πως ήδη από τα μέσα της δεύτερης περιόδου η άμυνα του αρχίζει και σφίγγει. Παράλληλα, οι ψηλοί πρώτης γραμμής της Μπάρτσα, Τόμιτς και Λόρμπεκ, φθάνουν πολύ νωρίς στην 3η περίοδο τα 3 και 4 φάουλ αντίστοιχα, με το ''τριφύλλι'' να συνεχίζει να χτίζει πολυκατοικίες λόγω των πολλών άστοχων μακρινών σουτ. Και εκεί εντοπίζεται το σφάλμα του Πεδουλάκη: Δεν διέβλεψε ποτέ την φθορά που θα μπορούσε να προκαλέσει μέσα στο ζωγραφιστό της Μπαρτσελόνα αν περνούσε τη μπάλα μέσα σε αυτό, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που οι φορτωμένοι με φάουλ ψηλοί των γηπεδούχων δεν θα έπαιζαν επιθετική άμυνα φοβούμενοι το 5ο φάουλ. Αντ' αυτού, συνέχισε στο ίδιο τροπάριο, πετώντας ουσιαστικά στα σκουπίδια την σπουδαία δουλειά που έκανε στην άλλη πλευρά του παρκέ η άμυνα του ''Εξάστερου''. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό πως η Μπάρτσα σκόραρε μόλις 20 πόντους στο 2ο ημίχρονο, γεγονός που αποτελεί αρνητικό εντός έδρας ρεκόρ για τους ''μπλαουγκράνα'' εφέτος.

Έχω την αίσθηση πως αν ο Πεδουλάκης διέβλεπε την παραπάνω υπόθεση, είτε περνώντας στο παιχνίδι 2ο σέντερ (Σχορτσιανίτης), εφαρμόζοντας λογική διδύμων πύργων απέναντι στους φορτωμένους με φάουλ αντιπάλους ψηλούς, είτε δίνοντας ακόμα περισσότερες πρωτοβουλίες σε Γκιστ και Λάσμε, και διάδρομοι περισσότεροι θα ανοίγονταν, και πιθανώς ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να βρει 6-8 παραπάνω πόντους, μπαίνοντας στο 4ο δεκάλεπτο με μηδαμινή διαφορά.

Το δεύτερο πεντάλεπτο της 3ης περιόδου είναι αυτό που στα δικά μου τουλάχιστον μάτια καταδίκασε τον Παναθηναϊκό. Πολλά χαμένα τρίποντα, εμμονή στο μακρινό σουτ και άρνηση να περάσει η μπάλα στο ''χαμόγελο'' έδωσαν στην κακή Μπαρτσελόνα του 2ου ημιχρόνου τη δυνατότητα να μη νιώσει ποτέ καυτή την ανάσα των πρασίνων, στερώντας στην ελληνική ομάδα να διεκδικήσει τις- υπό άλλες συνθήκες και επιλογές- αρκετές πιθανότητες για ένα από τα πιο ιστορικά μπασκετικά ευρωπαϊκά διπλά της ιστορίας τους...