Η εγκληματική ασυλία και ο ''cool'' Αναστασίου...

Ο χθεσινοβραδινός αποκλεισμός δεν αποτελεί απλά τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή τραγωδία στην ιστορία του Παναθηναϊκού αλλά συνάμα είναι και το καθρέπτισμα ΌΛΩΝ των κακώς κειμένων του ''τριφυλλιού'' της τελευταίας διετίας. Τον ενθουσιασμό και την υπέρβαση του 2013-2014, διαδέχτηκε τάχιστα η στασιμότητα της περυσινής σεζόν και η χθεσινή ντροπή προμηνύει πως αν δεν υπάρξει άμεσα ένα ισχυρό ''ηλεκτροσόκ'' η Λεωφόρος της ανοχής θα μετατραπεί γρήγορα σε Λεωφόρο της ντροπής και της αγανάκησης.

Για πρώτη φορά ύστερα από σχεδόν 3 χρόνια παίκτες και τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού ένιωσαν στο πετσί τους τη μαζική αποδοκιμασία και τα λαϊκά δικαστήρια. Ο κόσμος του ''τριφυλλιού'', που τόσο ευλαβικά και μαζικά στήριξε το πράσινο μνημόνιο Αλαφούζου- Αναστασίου, είχε αρχίσει εδώ και καιρό να αντιλαμβάνεται πως η περίοδος χάριτος και ασυλίας εξαντλείται επικίνδυνα και η ομάδα πρέπει επιτέλους να δώσει δείγματα γραφής ενός συνόλου που κατά περίπου 70% δουλεύει ενιαίο εδώ και 3 καλοκαίρια. Αυτό, όχι απλώς δε συνέβαινε έστω στοιχειωδώς, αλλά αντιθέτως η ομάδα έμοιαζε από τα πρώτα κιόλας φιλικά προετοιμασίας να χτίζεται ξανά από την αρχή, λες και οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές ήρθαν φέτος στην ομάδα και δυσκολεύονται να βρουν τα πατήματα τους. 

Θα υπήρχε μία δικαιολογία αν στα φετινά ευρωπαϊκά παιχνίδια ο Γιάννης Αναστασίου επέλεγε να ''χώσει'' από νωρίς στα βαθιά τα 8 μεταγραφικά αποκτήματα του Παναθηναϊκού. Ωστόσο, όταν στα 5 επίσημα παιχνίδια που έχει δώσει προς το παρόν η ομάδα έχουμε δει μόλις... 2.5 από τα νέα αποκτήματα πως μπορεί κάποιος να επικαλεστεί αυτή την- ας πούμε- δικαιολογία; Αλλά ακόμη και αυτό να είχε συμβεί, η χθεσινή ντροπή δεν χωνεύεται με ΤΙΠΟΤΑ. Γιατί, λοιπόν, μία ομάδα που δουλεύει σχεδόν απαράλλαχτη για 3 καλοκαίρια, αναμφίβολα ενισχυμένη φέτος, με καλή ψυχολογία και την αμέριστη- σχεδόν άνευ όρων- συμπαράσταση του κόσμου της καταφέρνει να μην παρουσιάζει ΤΙΠΟΤΑ καινούργιο και να αυτοκτονεί διπλά και τριπλά χάνοντας τη μία μετά την άλλη τις ευρωπαϊκές προκρίσεις;

Φταίει ο Αναστασίου θα σκεφτεί κάποιος. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ο Αναστασίου απεδείχθη ένας ιδανικός προπονητής ειδικών συνθηκών καταφέρνοντας να οδηγήσει με ασφάλεια τον Παναθηναϊκό από το καλοκαίρι του 2013 μέσα σε αυτή την κακοτράχαλη μεταβατική περίοδο. Πως όμως συνέβη αυτό; Ο Γιάννης Αναστασίου είχε την πρωτοφανή τύχη για προπονητή του Παναθηναϊκού να δουλεύει χωρίς τα συνήθη ''πρέπει'' και δίχως το άγχος της γκέλας και της αποτυχίας. Είχε την πολυτέλεια να χάνει βαθμούς στη Λεωφόρο από τη Βέροια ή τον Ατρόμητο και ο κόσμος να αποθεώνει και να τραγουδά με τους ποδοσφαιριστές ''Χόρτο Μαγικό'' μετά το τέλος των αγώνων. Η ασυλία των πρώτων μηνών αποδείχθηκε το μεγαλύτερο όπλο στη φαρέτρα του Αρτινού κόουτς και δημιούργησε ένα πλέγμα προστασίας που ώθησε την ομάδα στην υπέρβαση και την επιτυχία.

Μέσα από την επιτυχία όμως προκύπτει και η ευθύνη. Η νοοτροπία της ασυλίας έφερε τα μεγάλα αποτελέσματα της πρώτης σεζόν αλλά εκ του αποτελέσματος δεν αποτέλεσε επένδυση για τη συνέχεια. Ποδοσφαιριστές και τεχνική ηγεσία διαποτίστηκαν με την πεποίθηση πως ''κερδίζεις-χάνεις  θα τραγουδάω'', που λέει και το σύνθημα, ουδέποτε αυτο-πιέστηκαν, ουδέποτε αισθάνθηκαν πως κρίνονται και αυτό δημιούργησε μεγάλο τραύμα στην ομάδα. Πέρα, λοιπόν, από τα αγωνιστικά κακώς κείμενα το τραγικό σφάλμα εντός αλλά και εκτός των στεγανών της ομάδας ήταν διαμόρφωση της εγκληματικής αυτής νοοτροπίας που ουσιαστικά δεν έφερνε ποτέ- πλην ελαχίστων- παίκτες και ηγεσία προ των ευθυνών τους απέναντι στις απαιτήσεις και τις βλέψεις του Παναθηναϊκού.

Η πραγματικότητα αυτή σαφώς και δεν είναι τυχαία. Κάποιος ή κάποιοι την ανέχθηκαν εδώ και δύο χρόνια χωρίς να επέμβουν δυναμικά, με τον Γιάννη Αλαφούζο σαφέστατα να έχει το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης. Εγώ δεν θα απομονώσω από την εξίσωση ούτε τον (οργανωμένο) κόσμο του Παναθηναϊκού που ναι μεν στήριξε και έβαλε πλάτη, αλλά ποτέ δεν τόλμησε να θέσει τους πάντες προ των ευθυνών τους, όπως συνέβαινε κάποτε με τις γνωστές επισκεψούλες στη Παιανία. Μάλιστα, αν κάποιος έξω από αυτή την ''κάστα'' που αποκαλείται ''οργανωμένοι οπαδοί'' τολμούσε να ασκήσει μία κάποια κριτική έπρεπε να σωπάσει- βίαια αν χρειαστεί- ''γιατί κάνει κακό στην ομάδα''. Αυτές οι νοοτροπίες τώρα γυρνούν ''μπούμερανγκ'' και ο Παναθηναϊκός βρίσκεται και πάλι στο χείλος της οικονομικής καταστροφής.

Αγωνιστικά, ευελπιστώ πως με την είσοδο των Εσσιέν και Αμπέντ η ομάδα θα ανέβει σε ποιότητα και χαρακτήρα και με ένα καλό σερί νικών στο πρωτάθλημα μπορεί να κερδίσει λίγο χρόνο. Αυτά όμως είναι τα ψιλά. Τα χοντρά ζητήματα του ''τριφυλλιού'' θα παραμένουν ανεπίλυτα και οι μεγάλες απορίες όλων θα παραμένουν προκλητικά αναπάντητες. Ο πάντα ''cool'' στις δηλώσεις του Γιάννης Αναστασίου ίσως πιστεύει ότι με 2-3 καλές εμφανίσεις με την Καλλονή, τον Πανιώνιο και τον Λεβαδειακό σώζει ξανά την παρτίδα, αλλά το γυαλί στις σχέσεις του με τον κόσμο- ελπίζω και τη διοίκηση- έχει ραγίσει. Δεν ξέρω αν είναι όντως εκτός τόπου και χρόνου και πιστεύει πράγματι ότι οι απανωτές σφαλιάρες από Μπριζ, Καμπάλες και τραμπάλες ήταν ''απλώς μία κακή βραδιά''. Θεωρώ όμως ότι ακόμα και αν αποκτήσει τη συνειδητότητα της ασυλίας που επέτρεψε να διαποτίσει την ομάδα του, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Η απομάκρυνση του μοιάζει μονόδρομος και πιστεύω πως οποιαδήποτε άλλη απόφαση της διοίκησης θα είναι προσωρινή και επιζήμια.  

Αν η διοίκηση τελικώς αποφασίσει την αποπομπή του ο Γιάννης Αναστασίου θα πρέπει να αποχωρήσει κύριος και με ψηλά το κεφάλι, έστω και αν στο τέλος τα έκανε όλα μαντάρα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ίσως ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να επαναφέρει την αγωνιστική σταθερότητα, την πειθαρχία και την αξιοπρέπεια στο σύλλογο όταν βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού. Αποδείχθηκε όμως λίγος και ανεπαρκής όταν κλήθηκε να μεταφέρει την ομάδα στην εποχή του πρωταθλητισμού και των μεγάλων νικών, ακόμα και αν είχε τη μοναδική αυτή τύχη να δουλέψει απερίσπαστος από πονοκεφάλους, γκρίνιες και λαϊκά δικαστήρια που για προκατόχους του υπήρξαν σχεδόν μονιμότητα...