Στη ''γιούχα'' η αλήθεια για τον φετινό Παναθηναϊκό...

Θα πρέπει να ανατρέξουμε στο πολύ μακρινό παρελθόν για να εντοπίσουμε παιχνίδι στο οποίο ο Παναθηναϊκός θα έχει υποστεί την εντός έδρας ήττα και ο κόσμος του θα τον αποδοκιμάσει τόσο βοερά και επίμονα, όσο μετά το οδυνηρό 67-79 χθες στο Ο.Α.Κ.Α. από την Χίμκι. Και πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς από τη στιγμή που σε άλλες εποχές ομάδες τύπου Χίμκι-αλλά και πολύ καλύτερες- όχι μόνο δεν θα πέρναγαν νικηφόρα από την Αθήνα, αλλά πιθανώς θα είχαν συντριβεί ή γνωρίσει ταπεινωτικές ήττες. Ωστόσο, ακόμα και στην περίπτωση που έφευγαν νικηφόρα ο κόσμος του ''τριφυλλιού'' όχι μόνο δεν θα αποδοκίμαζε αλλά θα χειροκροτούσε, από σεβασμό μόνο και εκτίμηση στην εποποιία που με αυτοκρατορικό στυλ έχτισε στην Ευρώπη τα τελευταία 15 χρόνια. Έντονη ανάμνηση-απόδειξη του παραπάνω ισχυρισμού αποτελεί ο αποκλεισμός από την Ταού Κεράμικα (νυν Κάχα Λαμποράλ) στα πλαίσια των playoff για πρόκριση στο final 4 της Πράγας το 2006. Τότε, ο καλομαθημένος κατά τα άλλα κόσμος του Παναθηναϊκού, μετά το τέλος της αναμέτρησης, παρέμεινε στο γήπεδο για 20 λεπτά σχεδόν, χειροκροτώντας και τραγουδώντας για την ομάδα...

Κάπου εδώ, ωστόσο, ας αφήσουμε κατά μέρος τα μελαγχολικά flashbacks και ας επιστρέψουμε στην σκληρή πραγματικότητα. Η χθεσινή ''γιούχα'' δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απτή επιβεβαίωση της νέας αυτής πραγματικότητας, την οποία φαίνεται πως αρκετοί φίλοι του συλλόγου και άνθρωποι που περιστρέφονται γύρω από την ομάδα δεν θέλουν να δεχθούν. Από την άλλη, όμως, όσο γρηγορότερα γίνει αυτή αποδεκτή τόσο ευκολότερα θα κατανοηθεί πως η ιδιοσυγκρασία, το αγωνιστικό profile και κυρίως οι στόχοι έχουν μεταβληθεί. Διότι αν μέχρι πέρσι το αγωνιστικό ταβάνι του ''εξάστερου'' αντιστοιχούσε το final 4 και τη διεκδίκηση του triple crown, η χθεσινή γιούχα υποδεικνύει πως το  δωμάτιο εφέτος θα είναι χαμηλοτάβανο, με την προοπτική διατήρησης και για τα επόμενα χρόνια να είναι έντονα ορατή, λόγω της λιτής οικονομικής πολιτικής.

Κακά τα ψέματα, η οικονομική κρίση για τον Παναθηναϊκό μεταφράζεται και σε αγωνιστική. Ας γίνει παραδεκτό σε όλους πως η ποιότητα των αθλητών που απαρτίζουν το φετινό ρόστερ είναι συγκριτικά με το παρελθόν δραματικά χαμηλότερη, ενώ κατά γενική ομολογία, είναι εμφανής και η έλλειψη της επιβλητικότητας και οξυδέρκειας ενός προπονητή που γνώριζε τις ανάγκες και τη ψυχοσύνθεση του οικοδομήματος του πιθανώς περισσότερο και από τον ίδιο του τον εαυτό. Όλα τα παραπάνω, έχουν ''χτυπήσει'' και την ψυχολογία του υπάρχοντος ανθρωπίνου δυναμικού, που καλείται να κουβαλήσει το διόλου ευχάριστο φορτίο μίας σύγκρισης που-δυστυχώς- το παρουσιάζει ορατά ''ριγμένο''.

Ο Παναθηναϊκός, πλέον, θα παλέψει για την πρόκριση στην επόμενη φάση. Γενικότερα, θα συνεχίσει να παλεύει, να μάχεται για στόχους και επιδιώξεις που μέχρι τον περασμένο Ιούνιο φάνταζαν οχυρωμένα κάστρα για το ''τριφύλλι''. Αγωνιστική ανάλυση του χθεσινού παιχνιδιού κόντρα στη φιλόδοξη (αλλά μέχρι εκεί) Χίμκι δεν κρίνω σκόπιμο πως χρειάζεται να γίνει. Το τι φταίει στον εφετινό Παναθηναϊκό το γνωρίζουμε και έχει αναλυθεί εκτενώς και σε προηγούμενα κείμενα. Πιθανώς το γνωρίζαμε από το καλοκαίρι αλλά το φυλάσσαμε ως ένα κοινό μυστικό, που κανείς δεν τολμούσε να ξεστομίσει. Ίσως από σεβασμό και εκτίμηση στο παρελθόν, ίσως από πίστη και ελπίδα πως ακόμα και έτσι η ομάδα αυτή ΜΠΟΡΕΙ, ίσως από άγνοια...Δεν γνωρίζω. Αυτό που γνωρίζω και θεωρώ δεδομένο, ωστόσο, είναι πως η άμεση προσαρμογή ΟΛΩΝ στα νέα δεδομένα θα κάνει την πραγματικότητα πιο εύπεπτη...