Αγγλικό derby στο Ο.Α.Κ.Α.!

Παρακολουθώντας, χθες, το- δικαίως- πολυδιαφημισμένο derby του Μάντσεστερ μελαγχολούσα και σκεφτόμουν γιατί και στο αντίστοιχο ελληνικό clasico να μην μπορούμε να απολαμβάνουμε τέτοιες ματσάρες. Στο απόγειο της προκατάληψης μου, μάλιστα, αισθανόμουν τυχερός που η αγγλική λίγκα όρισε το παιχνίδι για μεσημέρι Κυριακής και δεν θα συνέπιπτε,  επομένως, με το Παναθηναϊκός- Ολυμπιακός, που λόγω ανάγκης αλλά κυρίως συναισθημάτων θα έπρεπε να παρακολουθήσω. Με το τελικό σκορ στο 2-3 για τη United και το ''Etihad'' να σείεται από τις εκδηλώσεις των φιλάθλων και των δύο ομάδων για τη ματσάρα που μόλις είχε ολοκληρωθεί, προετοίμαζα τον εαυτό μου προκειμένου να αντέξω τη δική μας ''σούπα''.

Προκατειλημμένος έτσι; Ναι, μα όχι άδικα. Αναλογιζόμενος τα derby των τελευταίων ετών δεν είχα περιθώρια για πιο αισιόδοξες σκέψεις. Παιχνίδια που δεν ολοκληρώνονταν καν, άλλα που με το σφύριγμα της λήξης μετατρέπονταν σε επίδειξη αγώνων πάλης, λίγες φάσεις, ακόμα λιγότερα γκολ, γκρίνια, ανακοινώσεις, ''τιτιβίσματα'', αποτελούσε ένα γνώριμο σκηνικό που είχε προϊδεάσει πολλούς φιλάθλους για ένα derby που πρωταγωνιστές θα ήταν όλοι, πλην ποδοσφαιριστών. 

Και όμως, ω του θαύματος, έπεσα έξω. Πανηγυρικά έξω. Και ήταν από τις φορές που ''εκτέθηκα'' αλλά αισθανόμουν όμορφα για αυτό. Και πως όχι άλλωστε, από τη στιγμή που παραβρέθηκα σε ένα παιχνίδι που περιείχε ακριβώς αυτά που κάθε υγιής φίλαθλος επιθυμεί. Τέσσερα γκολ, φάσεις για ακόμα τόσα, ανατροπές, φρενήρη ρυθμό κατά διαστήματα, ελάχιστη (γιατί δυστυχώς στην Ελλάδα δεν μπορούμε να την αποφύγουμε ολάκερα) γκρίνια για τη διαιτησία και, κυρίως, εξαιρετική ατμόσφαιρα στην εξέδρα. Δεν θα ήταν άδικο να πούμε, λοιπόν, πως και το δικό μας derby έκλεψε λίγη από τη δόξα της ματσάρας στο Μάντσεστερ. Λίγη όμως, γιατί χθες στο ''Etihad'' απολάμβαναν μπάλα φίλαθλοι και των δύο ομάδων, κάτι που εκτιμώ πως εδώ θα χρειαστούν πολλά ακόμα χρόνια για να καταστεί εφικτό. 

Αγγλικό παιχνίδι φίλες και φίλοι αναγνώστες. Και ξέρετε γιατί; Γιατί χθες στο Ο.Α.Κ.Α. κατέβηκαν δύο ομάδες που ήθελαν να παίξουν μπάλα. Άλλωστε, με τη διαφορά στο +16 υπέρ του Ολυμπιακού, προπονητές και παίκτες των δύο ομάδων γνώριζαν καλά πως η όποια σκοπιμότητα δεν θα είχε απολύτως κανένα αντίκρισμα. Με τα καλά και της στραβά της κάθε μια από της δύο ομάδες έπαιξαν για τη νίκη, και τη διεκδίκησαν μέχρι τέλους. Μπορεί στα χαρτιά νικητής να μην υπήρξε, όμως όλοι οφείλουμε να παραδεχθούμε πως στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας κέρδισε χθες το πολύπαθο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Εκτίμηση μου είναι πως το τελικό αποτέλεσμα αποδίδει ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Ομολογώ πως στη μεγαλύτερη διάρκεια της αναμέτρησης ο Παναθηναϊκός ήταν κυρίαρχος του derby και αν μία ομάδα δικαιούται να λέει πως ''έπρεπε'' να κερδίσει είναι σίγουρα το ''τριφύλλι''. Οι πράσινοι, και πιο κλασσικές ευκαιρίες είχαν, και την κατοχή της μπάλας υπέρ τους είχαν- περιέργως συντριπτικά στο δεύτερο ημίχρονο- και κυρίως περισσότερο πάθος για επικράτηση. Θέλετε ο ποδοσφαιρικός εγωισμός, θέλετε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, θέλετε η μέτρια ημέρα των ερυθρολεύκων, πάντως οι πράσινοι χθες ήταν ανώτεροι. 

Παρόλα αυτά θα επιμείνω και θα πω πως το αποτέλεσμα είναι δίκαιο. Άποψη μου είναι πως παρότι κατώτερος των περιστάσεων ο Ολυμπιακός θα μπορούσε κάλλιστα να ''κλέψει'' χθες το τρίποντο στο Ο.Α.Κ.Α., ιδιαίτερα και από τη στιγμή που η ποιότητα της τριάδας Αμπντούν-Τζιμπούρ-Ιμπαγάσα αποδείχθηκε και χθες αδιαμφισβήτητη. Απόδειξη αυτού αποτελεί το γεγονός πως παρά την υστέρηση σε εδαφική κυριαρχία, όταν οι ερυθρόλευκοι είχαν τη μπάλα στα πόδια τους ήξεραν τι να την κάνουν, κατά το κοινώς ποδοσφαρικά λεγόμενο. Και εκεί ακριβώς έγκειται η διαφορά στην κλάση των δύο ομάδων. Μέσα από τη συγκεκριμένη ματιά, επομένως, το 2-2 για εμένα αποδίδει ποδοσφαιρική δικαιοσύνη.

Τέλος, ειδική μνεία σαφώς και πρέπει να γίνει στον ανέλπιστο ήρωα και πρωταγωνιστή του χθεσινού

αγώνα, Χάρη Μαυρία. Ο νεαρός εξτρέμ των πρασίνων ήταν χθες σεληνιασμένος και εκμεταλλευόμενος την μετριότητα του Χολέμπας μετέτρεψε την αριστερή πλευρά της οπισθοφυλακής του Ολυμπιακού σε ''τσιφλίκι'' του! Είναι δεδομένο πως ο νεαρός Ζακυνθινός δείχνει άλλος πάικτης με τον μέντορα του Χουάν Ρότσα στον πάγκο και με εμφανίσεις σαν τη χθεσινή πιστεύω πως ο Παναθηναϊκός βρίσκει εξτρέμ για πολλά χρόνια. Και θέλει καρύδια για μία τέτοια εμφάνιση σε derby φωτιά, κόντρα στον ''αιώνιο'' αντίπαλο μάλιστα. Εκτιμώ πως τόσο το γκολ όσο και η εμφάνιση θα ενισχύσουν την αυτοπεποίθηση του παίκτη και πλέον η διάρκεια στην απόδοση του θα αποτελεί το μεγάλο στοίχημα, τόσο για τον ίδιο όσο και την ομάδα του...