Δυσοίωνο το μέλλον δίχως Διαμαντίδηδες και Σπανούληδες...

Οι εποχές των ''παχιών αγελάδων'' στο ελληνικό μπάσκετ έχουν παρέλθει πια (ανεπιστρεπτί;) και δυστυχώς η πραγματικότητα αποτυπώνεται πλήρως αυτή τη στιγμή στο παρκέ. Φυσικά, οι συσχετισμοί στο μπάσκετ δεν είναι ανάλογοι του ποδοσφαίρου, όπου για παράδειγμα μία ομάδα των 20 εκατομμυρίων δεν μπορεί επ' ουδενί να ανταγωνιστεί ρόστερ 150 ή 200 εκατομμυρίων. Στο μπάσκετ, το δεδικασμένο διδάσκει ότι η ομάδα των 7 ή 8 εκατομμυρίων μπορεί με καλύτερες πιθανότητες να τα ''βάλει'' με μπάτζετ των 20 ή και των 30, αρκεί να υπάρχει σχέδιο και τεχνογνωσία. Στοιχεία στα οποία κατά γενική ομολογία το ελληνικό μπάσκετ παίρνει αρκετά καλό βαθμό, γεγονός που επιτρέπει στους συλλόγους μας να μπορούν με χαμηλότερα μπάτζετ να παραμένουν ανταγωνιστικοί χάρη στο εθνικό τους εγχώριο προϊόν. Τι να πουν και οι δύσμοιροι οι Τούρκοι που για να φτιάξουν ομάδες επιπέδου φάιναλ φόρ υποχρεωτικά πληρώνουν με το τσουβάλι συμβόλαια εκατομμυρίων σε ξένους, καθότι το καλύτερο που έχουν να επιδείξουν ως εθνικό προϊόν βρίσκεται στο ΝΒΑ;

Μοιραία, ωστόσο, οι παραπάνω αναλογίες κάπου ''σπάνε'' και οι συσχετισμοί δυστυχώς δεν ευνοούν την ρηχή ελληνική τσέπη του 2015. Η ψαλίδα ανοίγει επικίνδυνα και με δεδομένο πως μία μεγάλη φουρνιά Ελλήνων παικτών των ''αιωνίων'' (Σπανούλης, Φώτσης, Διαμαντίδης) φτάνει σταδιακά στη δύση της φοβάμαι πως αν δεν παγιωθούν εγκαίρως οι νέες γενιές εγχώριου προϊόντος οι ομάδες μας θα χρειαστεί να ματώσουν οικονομικά για να παραμείνουν ανταγωνιστικές. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει από τις διοικήσεις η διάθεση να ζήσουμε ξανά εποχές ''λευκών επιταγών'' και αεροδρομίου, πράγμα για το οποίο διατηρώ μεγάλες επιφυλάξεις.

Προς το παρόν, ο Ολυμπιακός περισσότερο και ο Παναθηναϊκός σε μικρότερο βαθμό έχουν αναδείξει μία περιορισμένη ελίτ παικτών μιας νέας γενιάς Ελλήνων για την οποία όμως έχω να εκφράσω μία έντονη ανησυχία: Παρατηρώ πως τα παιδιά αυτά δεν έχουν διαποτιστεί με τη στόφα των ηγετών- αχθοφόρων ΑΛΛΑ των χρήσιμων πολυεργαλείων- ρολίστες κατά το κοινώς λεγόμενο- που για να αναδειχθούν και να συντελέσουν προς το ''κάτι παραπάνω'' θα πρέπει πάντα να κάνουν τη λάτζα των stars της ομάδας τους. Ειδικά στον Παναθηναϊκό το πρόβλημα αυτό είναι εμφανέστερο και μετά το άδοξο τέλος των διαπραγματεύσεων στην περίπτωση Νικ Καλάθη το περασμένο καλοκαίρι διαφαίνεται πως το ''τριφύλλι'' χάνει έναν ηγέτη που θα μπορούσε να μεταφέρει με ασφάλεια την ομάδα στην μετά-Διαμαντίδη εποχή.

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την περίπτωση δύο χαρακτηριστικών εκπροσώπων της νέας μας γενιάς που κινδυνεύουν να παρασυρθούν στο σωρό: Γιάνκοβιτς και Παππάς ήρθαν με περγαμηνές και προσδοκίες ''άμεσης ένταξης'' στον Παναθηναϊκό το 2013 και η αλήθεια είναι πως εδώ και παραπάνω από μιάμιση σεζόν ψάχνουν το ρόλο τους στην ομάδα. Επί Αργύρη Πεδουλάκη και οι δύο έμεναν σταθερά στο παρασκήνιο και η μετάβαση τους από την φάση ''πολλά υποσχόμενο ταλέντο'' στη φάση ''έτοιμος παίκτης'' λίγο έλειψε να καεί στο ''ζέσταμα'' και οι 2 παίκτες να έχουν την τύχη πολλών άλλων περιπτώσεων που η επένδυση σε αυτούς απέφερε πολύ λιγότερα κέρδη του αναμενομένου. Φέτος, στα πλαίσια της ''ελληνοποίησης'' του ρόστερ με πρωτοβουλία του Δ. Γιαννακόπουλου, οι πρώην ''Διόσκουροι'' του Πανιωνίου έχουν δεδομένα αναβαθμισμένο ρόλο αλλά ακόμα ψάχνονται μεταξύ συνέπειας και αστάθειας. Φοβάμαι πως για τα 2 αυτά παιδιά, χωρίς φυσικά οι ίδιοι να είναι άμοιροι ευθυνών, έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος και όσο η σκιά του Διαμαντίδη αποτελεί την ασφαλή φωλιά μέσα στην οποία θα ''γεννούν'' τα αγωνιστικά τους αυγά δεν θα αποκτήσουν τη στόφα του ηγέτη που θα έχει αύριο-μεθαύριο ανάγκη η βαριά φανέλα του Εξάστερου.

Καταλήγοντας, και με αφορμή την περίπτωση των 2 προαναφερθέντων αθλητών, πρέπει τα παιδιά της νέας αυτής φουρνιάς (Σλούκας, Μάντζαρης, Παππάς, Γιάνκοβιτς, Παπαπέτρου, Μποχωρίδης κτλ) να κολυμπήσουν μόνοι τους στα βαθιά, δίχως σωσίβιες λέμβους. Σίγουρα θα υπάρξουν χαστούκια, σίγουρα θα χρειαστεί χρόνος για να καλλιεργήσουν την προσωπικότητα και την ανθεκτικότητα που απαιτεί ο ρόλος τους. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, τα νέα αυτά παιδιά δεν είναι λιγότερο ταλαντούχα ή ευφυή και για τον λόγο αυτό πρέπει άμεσα να απαγκιστρωθούν από τους... πατέρες (βλ. Σπανούλη- Διαμαντίδη) και να αρμενίσουν μονάχοι. Και αν κάποιοι δεν αντέχουν τη σφαλιάρα ας θυμηθούν την 5ετία αφλογιστίας του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα (2002-2007) όταν οι πράσινοι δέχθηκαν ουκ ολίγες ψυχρολουσίες μέχρι να φτάσουν ξανά στην κορυφή. Ήταν όμως η ίδια εποχή που ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς φρόντιζε από κοινού με τον Δημήτρη Ιτούδη προκειμένου να καλλιεργήσει μία φουρνιά Ελλήνων ηγετών (Διαμαντίδης, Σπανούλης, Τσαρτσαρής, Καλάθης, Φώτσης, Χατζηβρέττας) που την 4ετία 2007-2011 σάρωνε σχεδόν τα πάντα στο διάβα της, με τους ποιοτικούς ξένους να αποτελούν τη νόστιμη γαρνιτούρα της επιτυχίας...

Υ.Γ.: Ορισμένοι που μετά τις χθεσινές ήττες των ''αιωνίων'' και τη διαφαινόμενη απώλεια του πλεονεκτήματος έδρας έχετε βαλθεί να σπείρετε την καταστροφή κουλάρετε και χωνέψτε ότι δεν είναι όλα Ελλάδα. Σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο υπάρχει και λέξη ήττα στο παιχνίδι, γι' αυτό στηρίξτε τις ομάδες σας προκειμένου μελλοντικά να αξιοποιηθεί ΞΑΝΑ το αστείρευτο ταλέντο του Έλληνα μπασκετμπολίστα. Η ζωή, άλλωστε, δεν διαρθρώνεται σε ευθεία γραμμή αλλά σε κύκλους που άλλοτε ανοίγουν και άλλοτε κλείνουν. Υπομονή...