Πρωτίστως διότι το μπασκετικό-και μόνο μπασκετικό- ντέρμπυ Ολυμπιακού- Παναθηναϊκού είναι το πολυτιμότερο μπασκετικό προϊόν που παράγει η γηραιά, μαζί φυσικά με το ισπανικό clasico. Αυτό σημαίνει πως το γόητρο, το πρεστίζ αλλά και η ανάγκη για εσωτερική κατανάλωση, που θα προκύπτει πάντα από αυτό το παιχνίδι, θα ήταν στοιχεία ικανά να κρατήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον του ακόμα και αν αυτό διεξαγόταν κεκλεισμένων των θυρών στα προπονητικά του Ρέντη.
Από και ύστερα, ωστόσο, η εξέλιξη του αγώνα μας δίδαξε πως ένα ντέρμπυ Ολυμπιακού- Παναθηναϊκού, ακόμα και αν δεν κρίνει το αύριο των δύο συλλόγων, μπορεί να αναδείξει πρωταγωνιστές ή καταστάσεις που πάντα θα είναι ζουμερές. Εδώ και αρκετές ώρες, βολτάροντας στα διαδικτυακά media, βαρύγδουποι τίτλοι ανάδειξης και λατρευτικά άρθρα του μεγαλείου του αρχηγού και φυσικού ηγέτη του Ολυμπιακού Βασίλη Σπανούλη είναι αλήθεια πως με έχουν κάνει να πιστεύω πως αν δεν είχα παρακολουθήσει ή ενημερωθεί για την εξέλιξη της αναμέτρησης θα πίστευα πως ο kill-Bill έχει τελειώσει το ματς με 30 πόντους, 10 ασίστς και εξαιρετικά ποσοστά ευστοχίας, κερδίζοντας μόνος του τον Παναθηναϊκό και πιθανότατα τον τίτλο του MVP της εβδομάδας για την διοργάνωση.
Ρίχνοντας μία πιο προσεκτική ματιά στα στατιστικά του αγώνα παρατηρώ τα εξής: 9 πόντοι με 3/6 δίποντα, 1/5 τρίποντα, 0/1 βολή, 4 λάθη (τα περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο συμπαίκτη του) και μόλις μία ασίστ. Αν με έναν υπερφυσικό τρόπο είχα τη μοναδική ικανότητα να γνωρίζω a priori της αναμέτρησης τα στατιστικά κατορθώματα του V-Span θα τολμούσα να μιλήσω για μέτρια παρουσία του αρχηγού που πολύ πιθανόν να μην αρκούσε στον Ολυμπιακό για την κατάκτησης της νίκης.
Βεβαίως, επειδή μετά χριστόν προφήτες δεν υπήρξαν (αλλά και να υπήρξαν δεν είχαν νόημα ύπαρξης) η εξέλιξη της αναμέτρησης δεν θα δικαίωνε το συλλογισμό μου. Ο Σπανούλης πέτυχε από τα 8 μέτρα το μοναδικό δικό του αλλά νικητήριο τρίποντο της βραδιάς, ο Ολυμπιακός κέρδισε τον αιώνιο στην εκπνοή (πάντα μετράει αλλιώς η ήττα με ένα... σχεδόν buzzer) και το Σ.Ε.Φ. ξέσπασε σε πανηγύρια εφάμιλλα της κατάκτησης ευρωπαϊκού τίτλου. Και τα πράγματα πήραν το δρόμο τους...
Εξίλεωση του αρχηγού στο ένα site, ''έτσι χτυπάνε οι δολοφόνοι'' στο άλλο, ''τα καρύδια του ηγέτη'' στο παράλλο. Σαφέστατα και χρειάζεται καρύδια, και μάλιστα μεγάλα, για να πάρεις και να βάλεις αυτό το σουτ. Μπορεί να μην κρίνει πρόκριση, ούτε καν ήττα (και να μην ευστοχούσε ο Ολυμπιακός θα διεκδικούσε το ματς στην παράταση), είναι όμως ένα μεγάλο σουτ, απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο, σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, σε γεμάτο Σ.Ε.Φ., και μάλιστα στην εκπνοή, με το γνωστό ''τσούξιμο'' που προκαλεί στον αντίπαλο μία ήττα στην εκπνοή.
Φίλες και φίλοι του ''γάτου'', ο Σπανούλης δεν απέδειξε χθες πως διαθέτει καρύδια στα παντελόνια του. Δεν απέδειξε χθες πως μπορεί ακόμα και στην μέτρια βραδιά του να κρίνει την τύχη ενός μεγάλου αγώνα ή ακόμα και ενός ολόκληρου τροπαίου. Έχει δώσει τα διαπιστευτήρια του και σαφέστατα δεν χρειάστηκε να φτάσει 32 χρονών για να ανακαλύψει κανείς την Αμερική με προσδιορισμούς σαν και αυτούς που αναφέρθηκαν παραπάνω. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, σε μία βραδιά που κατ' εμέ άλλος ήταν αυτός που έστρωνε καθόλη τη διάρκεια της αναμέτρησης, και κυρίως του κρίσιμου τελευταίου δεκαλέπτου, το κόκκινο χαλί για να έρθει ο kill-Bill και να κλέψει το Οσκαρ μέσα από τα χέρια του στο τελευταίο δευτερόλεπτο...
Αυτός ο άλλος δεν είναι άλλος από τον Κώστα Σλούκα. Και είναι μεγάλη αδικία. Μεγάλο κρίμα, για ένα παιδί που με 3 τρίποντες βόμβες στο τελευταίο δεκάλεπτο, μαεστρική δημιουργία (5 ασίστ) καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς, και θαρραλές αλλά ταυτόχρονα ώριμες αποφάσεις, κρατούσε τον Ολυμπιακό στη ζωή, σε σημεία που όλα έδειχναν ήττα και που ο κόσμος του Ολυμπιακού έμοιαζε να παρακολουθεί σκηνικό ανάλογο των περυσινών τελικών στο ίδιο γήπεδο.
Για να την πω την αλήθεια μου, όταν ο Ράιτ έγραψε στον αιφνιδιασμό με lay up το 50-58 κάπου στα μέσα του τετάρτου δεκαλέπτου πίστεψα πως η σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος. Ο ''ξενοδόχος'' Κώστας Σλούκας, ωστόσο, είχε διαφορετική άποψη. Και είναι κρίμα που σε μια βραδιά που ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να καθιερώσει έναν νέο ηγέτη, έναν άξιο αθλητή και δουλευταρά, έναν ''ετοιμοπαράδοτο'' star όλα τα φώτα να πέφτουν σε αυτόν που στο φινάλε έκανε αυτό που τόσα χρόνια κάνει, ξέρουμε πως το κάνει καλά, και που στην τελική αν δεν το πετύχαινε δεν θα χανόταν και ο κόσμος. Παράταση, και φτου και απ' την αρχή.
Για μένα ο αναμφισβήτος πρωταγωνιστής της επικράτησης του Ολυμπιακού είναι ο νεαρός guard από τη Θεσσαλονίκη. Όποιος πιστεύει κάτι διαφορετικό χάνει τα αυγά και τα πασχάλια. Κράτησε τους ερυθρολεύκους με σθένος στο παιχνίδι, σε μία χρονική περίοδο που ο Ολυμπιακός έσπαγε τα καλάθια και κανείς άλλος δεν άντεχε το βάρος. Ο Σλούκας όμως το άντεξε και απέδειξε για ακόμη μία φορά πως ο Ολυμπιακός διαθέτει ηγέτη ακόμα και χωρίς τον φυσικό του ηγέτη στο παρκέ. Και είναι τουλάχιστον απρεπές από το σύνολο των media αλλά και του ίδιου του ερυθρόλευκου οργανισμού που αύριο η Ευρωλίγκα θα χρήζει MVP της αγωνιστικής όχι τον Κώστα Σλούκα, αλλά πιθανότατα τον Βασίλη Σπανούλη. Επειδή όμως ο kill-Bill έχει μέσα του το μπάσκετ, και επειδή γνωρίζει καλά, νομίζω πως μεθαύριο κάπου μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, σε κάποιον διάδρομο του Σ.Ε.Φ., θα χαρίζει με υπερηφάνια το αγαλματάκι στον νεαρό Θεσσαλονικιό. Και το αξίζει ΑΠΟΛΥΤΑ.
Δυστυχώς στην Ελλάδα, αν δεν έχεις το όνομα, δεν έχεις ούτε τη χάρη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.