Η κατάχρηση της εμπιστοσύνης και οι ''αφελείς'' ποδοσφαιριστές...

Η ανέλπιστη περυσινή σεζόν του Παναθηναϊκού και η υπέρβαση του Κυπέλλου αλλά και της δεύτερης θέσης στο πρωτάθλημα, όπως φυσιολογικά συνέβη, ανέβασαν το ταβάνι και εξύψωσαν τους στόχους της ομάδας ενόψει της χρονιάς που διανύουμε. Ο κόσμος, εκτός από τη δεδομένη- και αναγκαστική θα πω εγώ- στήριξη στο (μοναδικό) πλάνο του καλοκαιριού του 2013, άρχισε πλέον να επιδεικνύει και πρωτοφανή για τα παναθηναϊκά δεδικασμένα εμπιστοσύνη σε διοίκηση και προπονητή παρέχοντας έτσι στην ομάδα τη λευκή επιταγή πάνω στην οποία υποχρεούτο να χτίσει κάτι ακόμα σπουδαιότερο. Και επειδή η πρόοδος φέρνει και μεγαλύτερη ευθύνη, όπως λέει και το ρητό, οι ιθύνοντες της ομάδας όφειλαν να εκμεταλλευτούν την αμέριστη εμπιστοσύνη και να επιδιώξουν όλα τα απαραίτητα ρίσκα που συνεπάγεται μία τέτοια λαϊκή απαίτηση. 

Το θέμα με τον Παναθηναϊκό, τον κόσμο αλλά και την ιστορία που κουβαλάει είναι πως θέλοντας ή μη οι λέξεις ημίμετρο και ταβάνι δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιο. Όπερ σημαίνει ότι μπορεί πέρυσι η χρονιά να έκλεισε άκρως επιτυχημένα, φέτος όμως πιθανή επανάληψη των επιτευγμάτων του 13-14 δεν θα συνιστούσε πρόοδο, αλλά στασιμότητα. Πράγμα το οποίο διοίκηση και Αναστασίου γνώριζαν, ή έστω όφειλαν να γνωρίζουν, άριστα και να προσαρμόσουν τον προγραμματισμό αναλόγως. Ο κόσμος από την έναρξη της σεζόν τον Ιούλιο και παρά το αδικαιολόγητο χαστούκι από τη Σταντάρ στήριξε, δεν αποδοκίμασε, γέμισε τη Λεωφόρο και ιδίως οι οργανωμένοι σε πολλές περιπτώσεις υπήρξαν και τρόπον τινά δυναμικοί ''συνήγοροι'' των παικτών και του προπονητή όταν ορισμένες φωνές σημείωναν τα κακώς κείμενα της ομάδας. 

Στο πρόσφατο παρελθόν δεν θυμάμαι σχεδόν καμία περίπτωση προπονητή που να στηρίχθηκε τόσο σθεναρά από διοίκηση και κυρίως κόσμο. Κάτι ανάλογο πήγε να συμβεί με τον Φερέιρα πριν από μερικά χρόνια αλλά και αυτόν τελικά τον ''έπνιξε'' το ποτάμι. Αν ο Αναστασίου λεγόταν Πεσέιρο ή Μαλεζάνι όχι απλά θα είχε χαιρετήσει αλλά πιθανότατα θα 'χε αναγκαστεί να παραιτηθεί με αυτά που θα του είχαν σύρει media και κόσμος. Αντ' αυτού ο Αρτινός τεχνικός έτυχε μίας πρωτοφανούς στήριξης που κατ' εμέ αναδεικνύει και το πρόβλημα νοοτροπίας στον Παναθηναϊκό. 

Διοίκηση και οπαδοί συμβιβάστηκαν με μία μετριοπάθεια που διαμόρφωσαν τα οικονομικά κυρίως δεδομένα του συλλόγου και η οποία ευθύνεται για τις τοποθετήσεις Αναστασίου τύπου ''είμαστε ικανοποιημένοι για το Χ στα Γιάννενα'' ή ''φέτος δεν χάσαμε σε έδρες όπως Αγρίνιο και Τρίπολη, που χάσαμε πέρυσι, και αυτό σημαίνει βελτίωση''. Ο Έλληνας κόουτς, πατώντας στην εμπιστοσύνη του κόσμου νομίζει ότι μπορεί να παίρνει το ηθικό δικαίωμα και να ξεστομίζει τέτοιες μπαρούφες, που δυστυχώς έχουν κατακλύσει και την αγωνιστική φιλοσοφία της ομάδας. Διότι δεν εξηγείται διαφορετικά να μπαίνει ο Παναθηναϊκός στη ρεβάνς της Λεωφόρου με τη Ξάνθη για να πάρει το Χ, έχοντας μάλιστα ήδη σκορ πρόκρισης, και αντί να επιδιώξει να καθαρίσει από νωρίς την πρόκριση να 'χει το μυαλό του στην άμυνα, με μόλις 1 τελική (!!!!!) και κατοχή στο 60-40 υπέρ των Ακριτών. Και στο τέλος να το πληρώνει κιόλας... 

Το επικίνδυνο με τον Αναστασίου, επομένως, δεν είναι ότι απλώς προβαίνει σε κάποιες άστοχες για το μεγαλείο του συλλόγου τοποθετήσεις αλλά τις εφαρμόζει κιόλας στο γήπεδο. Και δεν ήταν η 1η φορά. Θυμηθείτε πως το τελείωσε το ''τριφύλλι'' ορισμένα ΕΝΤΟΣ έδρας παιχνίδια στη Λεωφόρο, όπως απέναντι σε Λειβαδιά και Καλλονή, με το σφύριγμα της λήξης να μοιάζει λυτρωτικό. Βεβαίως και ο Αναστασίου δεν ευθύνεται για το περιορισμένο μπάτζετ και τους παικταράδες που ΔΕΝ μπορεί να του φέρει ο Αλαφούζος. Ευθύνεται όμως σημαντικότατα για αυτά που λέει, αυτά που πιστεύει και αυτά που κυρίως κάνει μέσα στο γήπεδο. Για να μην μιλήσουμε και για τις εμμονές που έχει με περιπτώσεις τύπου Τριανταφυλλόπουλου σαν δεξί μπακ, Χουχούμη (που έγινε μέσα σε ένα απόγευμα Ρομπέρτο Κάρλος) αντί Νάνο, ή του Μπεργκ που τον άφηνε εκτός σε κρίσιμα ματς όπως στο Αγρίνιο και την Ξάνθη επειδή είχε...πυρετό. Από πότε αποκτήσατε τέτοιες πολυτέλειες κ. Αναστασιου;

Η απάντηση είναι απλή: από τότε που η εμπιστοσύνη του κόσμου μετετράπη σε κατάχρηση και δοκιμή των πλέον απίστευτων και αψυχολόγητων επιλογών σε ματς τελικούς, όπως αυτή του αλήστου μνήμης με τον Μπαϊράμι στη Ν. Σμύρνη. Λες και ο Παναθηναϊκός είναι πειραματόζωο στα χέρια του κάθε ευφάνταστου που νομίζει ότι μία ωραία ατομική ενέργεια ή κάθετη πάσα στο Κορωπί αρκεί για να μετατραπεί ο κάθε ξεχασμένος σε πρωταγωνιστή.

Πάμε τώρα και στους ποδοσφαιριστές. Δεν θα τα βάλω με την ποιότητα ή το ποδοσφαιρικό IQ κανενός. Δεν θεωρώ ούτε πως αδικούν εαυτούς ούτε θέτουν το ατομικό τους ταβάνι χαμηλότερα από εκεί που μπορούν να φθάσουν.  Μπορώ όμως να επισημάνω δύο- τρία πραγματάκια, κυρίως μέσα από κάποιες εικόνες μέσα στο γήπεδο. Βρε Μέντες, παίζεις ματς ζωής και θανάτου, με την πρόκριση ορθάνοιχτη και μία κάρτα από το πρώτο ημίχρονο. Όλη τη χρονιά η διοίκηση και τα φίλα προσκείμενα media σκούζουν για τις διαιτησίες που έχεις, για οργανώσεις και παράγκες. Και εσύ τι κάνεις; Πας με την μεγαλύτερη ποδοσφαιρική αφέλεια και τραβάς κλωτσίδι σε φάση ανύποπτη στο κέντρο του γηπέδου. Τις προάλλες στο ματς με τον Ο.Φ.Η. στη Λεωφόρο και με το σκορ στο 1-1, γύρω στο 85' ο συμπαθής κατά τα άλλα Ατζαγκούν πήγαινε και έκανε τον φυσιοθεραπευτή στον Μιλιάζες, που του έκανε τον Σεφερλή μέσα στο σπίτι του. Τελικό σκορ 1-2. 

Τι μας διδάσκουν τα παραπάνω δύο παραδείγματα; Πέρα από την ατομική αφέλεια ορισμένων ποδοσφαιριστών που πιθανότατα δεν έχουν καμία συναίσθηση του πολέμου και της άνισης μεταχείρισης που βιώνει η ομάδα, ο ίδιος ο σύλλογος, διοίκηση και προπονητής δεν έχουν φροντίσει στο να διδάξουν, να διαπαιδαγωγήσουν τους ποδοσφαιριστές της ομάδας. Δεν τους έχουν ''θυμώσει'' όσο πρέπει και αντί να κόβουν τον βήχα των προβοκατόρων αντιπάλων, πέφτουν με χαρακτηριστική ευκολία στην παγίδα τους. Κατ' αυτόν τον τρόπο ο Παναθηναϊκός έχει χάσει εκτός από τους βαθμούς, και τον σεβασμό καθώς και τον καλώς εννοούμενο φόβο που πρέπει να έχουν οι αντίπαλοι όταν στρίβουν από την Κηφισίας στην Αλεξάνδρας.

Καταλήγοντας, νομίζω ότι το ''τριφύλλι'' δεν έχει προστατέψει τα συμφέροντα του όπως θα άρμοζε σε μία ομάδα με τη φανέλα του Παναθηναϊκού, δεδομένου του πολέμου που βιώνει. Το πρόβλημα είναι καταρχάς εσωτερικό και θεωρώ πως η αμέριστη εμπιστοσύνη που χάρισε απλόχερα ο κόσμος σε διοίκηση και Αναστασίου δεν εκτιμήθηκε καταλλήλως, δεν έγινε σεβαστή και κυρίως δεν αποτέλεσε το γόνιμο έδαφος πάνω στο οποίο έπρεπε να χτίσει κυρίως στο κομμάτι της νοοτροπίας στην προσέγγιση των αγώνων. Εκτιμώ πως το έργο του Αρτινού κόουτς έχει ολοκληρωθεί και το πρόσημο παραμένει θετικό. Αυτό που, ωστόσο, έχει ανάγκη ο σύλλογος για το επόμενο βήμα δεν μπορεί να το δώσει ο Αναστασίου. Το ''τριφύλλι'', με τις όποιες προσθαφαιρέσεις επιβάλλεται να γίνουν το καλοκαίρι, κατάφερε από την περασμένη σεζόν να χτίσει έναν κορμό 6-7 ποδοσφαιριστών (Στιλ, Νανο, Μπεργκ, Λαγός, Σίλντεφελντ, Καρέλης, Κλωναρίδης,) που αν διαφυλαχθεί και πλαισιωθεί με 4-5 ποιοτικές λύσεις μπορεί να διεκδικήσει καλύτερα το επόμενο βήμα. Ένα βήμα που σίγουρα δεν έγινε φέτος και ο Αναστασίου ίσως δεν διέθετε και την προσωπικότητα για να ''απαιτήσει'' από τον εαυτό του και την ομάδα του...